مقایسه فراوانی نسبی سندرم کارپال تونل در جانبازان جنگ تحمیلی استفاده کننده از صندلی چرخ دار با سایر جانبازان

  مقدمه: سندرم کارپال تونل ( CTS ) شایعترین بیماری عصب مدین است.   هدف: این مطالعه جهت مقایسه فراوانی نسبی سندرم کارپال تونل در جانبازان جنگ تحمیلی استفاده‌کننده از صندلی چرخ‌دار با جانبازانی که از این صندلی استفاده نمی‌کنند، صورت گرفت.   مواد و روش‌ها: در این مطالعه، جانبازان جنگ تحمیلی مراجعه‌کننده به مرکز توانبخشی جانبازان و بیمارستان الزهرا (س) در اصفهان، به صورت دو گروه 44 نفری استفاده‌کننده و غیراستفاده‌کننده از صندلی چرخ‌دار مورد مطالعه هدایت عصبی قرارگرفتند تا وجود و شدت سندرم کارپال تونل در آن‌ها مشخص شود.   یافته‌ها: از بین 44 جانباز استفاده‌کننده از صندلی چرخ‌دار، 19 نفر (43.2 درصد) دارای سندرم کارپال تونل بودند که شدت آن در 12 نفر (27.3 درصد) خفیف، در 6 نفر (13.6 درصد) متوسط و یک نفر (2.3 درصد) شدید بود. از بین 44 نفر گروه شاهد، تنها 2 نفر (4.6 درصد) دارای این بیماری بودند که شدت آن در یک نفر خفیف (2.3 درصد) و در یک نفر متوسط (2.3 درصد) بود. فراوانی سندرم کارپال تونل در جانبازان استفاده‌کننده از صندلی چرخ‌دار به طور معنی‌دار بیش‌تر از گروه شاهد بود (0.0001 > P ).   بحث: استفاده از صندلی چرخ‌دار به طور قابل توجهی خطر بروز سندرم کارپال تونل را افزایش می‌دهد؛ البته این عارضه، اغلب شدت خفیف تا متوسط دارد. بررسی این افراد به طور دوره‌ای از نظر وجود این بیماری ضروری به نظر می‌رسد.